Ik zei al, ik tekende in de kantlijn van mijn dagboeken vaak dit soort droedeltjes. Als een soort visuele uitleg bij de tekst. Die tekst is nu –vind ik– grotendeels onleesbaar geworden. Saai, gezeur over verkoudheid, geneuzel over me, myself and I. Maar die tekeningetjes zijn wel grappig. Onder de knop 'Meer lezen' een bloemlezing...
Droedels
Bijvoorbeeld over hoe je het beste een shuttle om te batmintonnen kunt maken...
Of de typmachine waar mijn moeder haar boeken op geschreven heeft...
Of de microscoop die ik al vanaf m'n vroegste jeugd heb (en die nu zit verwerkt in een van m'n kijkdozen).
Of deze, met een revolutionaire uitvinding om droge benen te houden tijdens het fietsen in de regen...
Of deze, toen ze nog niet illegaal waren...
De vader van Mozart, Leopold, stelde ik me al droedelend zo voor...
