Ik schaam me als ik mijn dagboeken teruglees. Ik lijk alleen maar bezig met mezelf. Niet met de wereld om me heen, m'n moeder of m'n broers. Terwijl ik over die dingen nu juist iets zou willen lezen. Het hoort bij het proces van opgroeien, zullen we maar denken. Een dagboek is een manier om jezelf uit te vinden. Is dat eenmaal gedaan, dan moet je er ook acuut mee ophouden. Mensen die na hun –pakkumbeet– vijfentwintigste nog een dagboek voeren zijn aanstellers of narcisten.
(Een inzicht dat me er overigens niet van weerhoudt om dit nu allemaal schaamteloos op een blog te zetten!)
