Leuker zijn dan toch dit soort tekeningen. Geen moeilijk gedoe, gewoon een leuk ideetje en hup tekenen. Ik zou terug willen reizen in de tijd en de tobberige puber die ik was een schop onder zijn hol willen verkopen. Hou op met dat quasi diepzinnige gedoe over de Verveling als Voedingsbodem en maak meer van dit soort dingen. Ik denk niet dat we elkaar zouden liggen, de twintiger en de vijftiger. Borges heeft er een kort verhaal over geschreven. Hij zit als oude man op een bankje in een park en zijn jongere zelf (zo blijkt gaandeweg) komt naast hem zitten. Ze beginnen een gesprek, maar begrijpen elkaar niet.
In tegenstelling tot mijn huidige gevoelen waren zwembaden De Hel, voor mijn jongere zelf.
Ik kreeg ooit een lift van een man in een dure auto. Hij probeerde een gesprekje te voeren, maar dat stokte al snel op de bijna onneembare muur van mijn verlegenheid. Na lang zwijgen wees hij zonder zijn hand van het stuur te halen in de berm en zei "kijk, een veulentje".
