En dan zoiets als dit... Stippen. Dan weet ik mezelf toch weer te verrassen. Die verrassing zit 'm niet in de tekening zelf –die is niet zo bijzonder– maar in de bovenmenselijke krachtsinspanning die ik als twintiger geleverd moet hebben om hier niet aan verder te prutsen. Om niet bijvoorbeeld met de pen fijntjes de omtrek te tekenen. Of om er oogjes in te zetten. Misschien doe ik dat alsnog...
